Aanwezig: 10 deelnemers (1 vr.+ 9 mn + 1 bericht van verhindering).

De gespreksleider (A) opent om 20 uur de bijeenkomst en meldt dat het verslag van de vorige groepsavond aan B., (die wegens ziekte afwezig is en blijft) is toegestuurd en tevens beschikbaar is om na afloop te worden rondgedeeld.

Bepaling gespreksonderwerp.
C. vraagt en krijgt het woord. Hij zegt: vorige week heb ik het onderwerp ook voorgesteld: het ging toen over de doorlopende invloed van mijn (vroegere) verslaving op de onderlinge familie relaties, waarin ik nogal wat valse lucht en ruis meende te signalen – en na afloop van de groep, ben ik daar verder mee geconfronteerd, onder meer door de manier waarop in ieder geval enkele van mijn familieleden, telkens terugkomen op mijn escapades, waarbij ik ook hun geld (erfdeel) heb weten te vergokken – dat is dus allemaal weg en wat rest is boosheid/verwijten – het is de nasleep van mijn verslaving en ik kan wel roepen dat het mij spijt, maar daarmee is niets terug – zo resteren dus heel gewoon rot-gevoelens, en die blijven hangen: met name tussen familieleden is het niet eenvoudig daar een positieve oplossing voor te vinden – kortom, ’t blijft een beetje door-etteren en ik vraag me af of jullie dit herkennen en hoe jullie daarmee omgaan?

D: ik kan mij voorstellen dat sommige onderwerpen in de praktijk minder eenvoudig uitpakken dan je aanvankelijk veronderstelde. Misschien komt zoiets ook pas goed uit de verf nadat je je ook werkelijk verdiept in de betrokken materie. En dat geldt dan ook meteen voor de omstanders. Je kunt immers een probleem ontdekken en besluiten om dat ‘uit te praten’…, maar eenmaal aan de praat geraakt, blijken er veel meer haken en ogen aan te zitten dan je vooraf hebt overzien. En dan is het wellicht de kunst ook dat nieuw ontdekte trajekt onder ogen te zien en dus toe te laten, te analyseren, te ontrafelen – misschien is dat wel een van de manieren om door te dringen in de diepere lagen van onze emoties, die mogelijk per saldo de wezenlijke aansturing opleveren van onze relaties.
Kortom: laten we proberen de suggestie op te pakken en trachten de achterliggende gevoelens van onze eigen omgeving te belichten met de vraag: zijn er verwijten blijven liggen – en zo ja, wat valt daaraan te doen?

E: vergeet niet, dat ik nog maar kort bij de groep zit – misschien zal ik in toekomst wel zaken tegenkomen, zoals negatieve gevoelens van vrienden of familie, waar ik op dit moment nog geen flauwe notie van heb. Dat zal ik dan onder ogen moeten zien. Ik zou het me kunnen voorstellen. Maar voorlopig ga ik maar gewoon door met mijn pogingen om het bestaan op een gezonde manier gestalte te geven. Daar heb ik trouwens al mijn energie bij nodig. Gelukkig vind ik tot dus verre wel mijn weg.

F: ik luister graag.

G: ik heb mijn handen vol op de been te blijven met alle sores van de kanker die inmiddels bij mij is vastgesteld. Misschien wel te vergelijken met het onderwerp van vanavond. Want duidelijk is wel dat ‘gewoon’ stoppen met verslaafd gedrag, absoluut geen garantie oplevert voor een onbezorgde toekomst.

H: natuurlijk ligt het voor de hand om, voor zover mogelijk, schade te herstellen die ik tijdens mijn verslaving aan anderen heb berokkend. Dat zijn ook de uitgangspunten van alle bestaande herstelprogramma’s. Dus neem aktie om te herstellen voor zover dit binnen je bereik ligt. En zodra de inmiddels ex-verslaafde daarmee aan de slag is gegaan is er geen reden meer tot schuld- en boete-gevoelens, die zijn namelijk absoluut verlammend en contra-productief. Ik moet nu erg denken aan een prachtig lied van Annie Schmidt, gezongen door Connie Stuart in de musical ‘(H-)eerlijk duurt het langst’: daarin houdt zij een vurig pleidooi om in zulke klem-situatie’s, vooral niet te blijven navelstaren en over te gaan tot actie, tot doen en niet zeuren. Dit is naar mijn idee een van de belangrijkste voorwaarden om werkelijk herstel gestalte te geven. Niet blijven steken bij de constatering hoe pijnlijk het verleden was om mee te maken: dat soort berichten hoor je maar al te vaak op het terrein van verslaving of andere levensbedreigende aandoeningen. Dat weten we allemaal. Maar het verhaal wordt pas interessant indien en zodra de mens zich ontworsteld aan zijn verleden en op weg gaat naar herstel, oog blijkt te hebben voor het wonder van nieuwe actie, enz.. Dan wordt het een totaal en stimulerend verhaal: spannend en inspirerend!
Ik zal trachten de tekst van dat lied te achterhalen en zo mogelijk toevoegen aan het verslag van vanavond: zie bijlage.

I: ik ben getraind, gepokt en gemazzeld om het verleden, inclusief schuldgevoelens, echt achter mij te laten – het levert mij zeker geen verrassingen op. Daardoor kan ik mij ook beter concentreren op de dagelijkse beslommeringen die nu op mijn bordje liggen. Waar ik uitkom merk ik wel. Ik ben nu gewoon goed bezig en ik weet zeker dat dat op zichzelf al een verrassing is voor veel mensen in mijn buurt.

J: familie-relaties zijn natuurlijk belangrijk. Maar ook weer afhankelijk van omstandigheden, bijvoorbeeld van het in leven zijn van de betrokkenen. Pas dan bestaat er ruimte voor wisselwerking en voor kinne-sinne. Ik zeg dit expres, omdat een belangrijk deel van mijn familie in de Hitlertijd is uitgeroeid en dan komt het gespreksonderwerp van vanavond toch wel weer in een ander licht te staan. Kortom, het is in zekere zin een luxe als mensen het met elkaar oneens kunnen zijn, want dat betekent in ieder geval dat ze leven. Misschien goed om dat soort basis gegevens ons goed te realiseren, alvorens we elkaar iets kwalijk nemen.
Iets anders is, dat ik het erg eens ben met het streven naar actie: doe iets, dat voegt iets toe, zelfs al is het niet of nauwelijks productief: zorg ervoor dat je leeft en fouten maken ‘mag’: een mens zonder fouten is onbestaanbaar, in ieder geval niet te verdragen!

K: ben hier lang niet geweest – de groep raakte voor mij uit het zicht – drank – vooral teveel – kwam daarvoor in de plaats – iemand zei tegen me: er staat een stoel voor je in de groep: gewoon weer proberen en niet meteen wonderen verwachten – maar wel doen!

L: natuurlijk heb ik in het verleden allerlei dingen, mensen, zaken, laten versloffen – ben talloze keren op mijn gezicht gegaan – raakte alles kwijt maar probeerde ook weer te stoppen, te repareren – ben dezelfde gebleven maar heb toch ook telkens weer geleerd en hoop nog steeds de goede afslag te nemen – nu ook weer – ondanks alles!

M: ik probeer altijd situatie’s zorgvuldig in te schatten – lukt mij steeds beter – en ben eigenlijk ook niet teleurgesteld – vind trouwens deze wekelijkse ontmoeting op zich al een zeer goede training – het scherpt de geest.

C: dank voor deze gespreksronde: ik heb weer veel nieuws gehoord om te overwegen.

A: dank voor het onderwerp en de gespreksronde: gaarne aandacht voor de geldpot en graag tot volgende week.

Amsterdam, 6 december 2008.